Wiele osób wchodzi w praktykę duchową z przekonaniem, że uzdrowią przy okazji swoje problemy emocjonalne, a jeśli tak się nie dzieje, przerzucają odpowiedzialność albo na zbyt krótką praktykę, albo nieskuteczności wybranej ścieżki.

Znajdziemy także osoby, które uważają, że “dobry uczeń” nie potrzebuje niczego więcej poza “naukami nauczyciela”, że proszenie o wsparcie to wstyd, oznaka słabości, że będąc na ścieżce duchowej, a już szczególnie zen, który ma opinię “praktyki surowej”, należy radzić sobie samemu i nie okazywać emocji.